ÇAĞDAŞ ESARET KAMPI GENELEVLER

07/10/2019/Salı/Milligazete

Şimdi emekli olan emniyet komiseri, İstanbul’da bir ilçenin bir bölgesinde karakol amiri iken anlatmıştı:

Bir ilde görev yaparken Emniyet Müdürü beni çağırdı ve ‘Seni genelevden sorumlu yapacağım. Arkanda ben varım. Gerekeni yap” dedi.

Adı nedeniyle gönülsüz göreve başladım. İlk işim çalışan kadınların hepsini teker teker yanıma çağırmak oldu. Onları dinledim.

Orada esir hayatı yaşadıklarını, ayrılmak istedikleri halde ayrılamadıklarını anlattılar.

Kanunlara göre ayrılmak isteyenler, bir dilekçe verirlermiş.

Biri hariç hepsi dilekçeyi vermişler. Ama hiç birinin dilekçesi vilayetteki komisyonun önüne çıkamamış ve kaybolmuş. Ben aradım hiçbir şey yok.

Çıkmak isteyenlerden tekrar dilekçe aldım ve hiçbir kimseden korkmamalarının garantisini de verdim.

Yine biri hariç, hepsinin dilekçesini vilayete götürdüm, emniyet müdürümüz takip etti, kısa zamanda hepsi teşekkür ederek gittiler.

Gidecek yeri olmayan, tek başına kalan, yaşlı kadını da patron çıkardı, onu da huzur evine taşıdık ve böylece o günlerde resmen açık ama fiilen kapalı kaldı.

İkinci iyi örnek:

İlminden, irfanından istifade ettiğim çok çok değerli bir hocam anlattı: “Suriye’de orta, lise ve üniversiteyi resmi hocalardan okurken, okul bittikten sonra öğretmenlik olup ders verirken de ben, diploması olmayan medrese hocalarından ders almaya devam hep devam ettim.

O hocalarımdan  biri hem çok iyi hoca idi ve de tarikat şeyhi idi.

Devlet yöneticileri elini öperlerdi.

O hocam haftada bir gün geneleve giderdi.

Onun geleceği gün belli olduğundan hiçbir kadın o gün çalışmazlardı.

Hocam, hepsinin adını bilirdi.

Sırayla dizilirler, o da hepsinin adını söyleyerek hal-hatır sorar ve onlar için dualar ederek ayrılırdı.

Müritlerinden evlenmek isteyip te evlenemeyenler, durumu hocama arzettiğinde, ‘filan numarada filana git anlaşabilirseniz mihriniz benden” der ve evlendirirdi.

Gün geldi, genelevde bir tek kadın kalmadı.” Demişti.

Üçüncü üzücü örnek:

İstanbul’un yaşayan en yaşlı yayıncılarından olan dostum anlattı:

Bir şahitlik için Sultanahmet adliye binasına gittim. İki saatten fazla bekledim.

Oturduğum kanapenin karşısındaki kanapeye iki kadın geldi, oturdu.

Kıyafetleri ve makyajları daha önce görmediğim bir halde idi.

Bana da bakıp bakıp gülüyorlardı. Neden güldüklerini sorduğumda “Hacı, haydi bizim bir çok günümüz buralarda geçer. Sen ne aran burada?” derler.

“Ben şahitlik yapmaya geldim. Siz ne iş yaparsınız?” dedim, “Hayat kadınıyız” dediler.

“İşinizden memnun musunuz?” dedim, “Bu akşam kendi başımızı sokacak bir evimiz olsa ve karnımızı doyuracak yalnız ekmek olsa o işi yapmayız” dediler.”

Hani, Mehmet Akif Ersoy merhumun fakir, hasta ve ihtiyar olan Seyfi babanın halini tasvir ettikten sonra biraz para vermek için kesenin ağzını açınca, boynu bükük mühürden başka bir şey göremeyince:

         “Ya hamiyyetsiz olaydım, ya param olsa idi!” dediği gibi bizim yayıncı da uzun zaman hayıflandı.

“İkinci bir evi besleyebilecek malım olsa idi ikisine de bakardım” dedi.

Tenkit kolay.

Rabbimiz, evlenmeye gücü yetmeyenlerin evlendirilmesi, Medine’de genelevde cariyelerini zorla çalıştıran münafıkların başı İbni Selül için onun  şahsında kıyamete kadar gelecek insanlara yasak olması için indirdiği ayeti okuyalım:

وَأَنْكِحُوا الْأَيَامَى مِنْكُمْ وَالصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِكُمْ وَإِمَائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ

“Sizden bekâr olanları, köle ve cariyelerinizden salih olanları evlendirin. Eğer fakir iseler, Allah onları kendi lütfundan zengin eder. Allah genişlik verendir, her şeyi bilendir.

وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَالَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتَابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ فَكَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْرًا وَآَتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِي آَتَاكُمْ وَلَا تُكْرِهُوا فَتَيَاتِكُمْ عَلَى الْبِغَاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَنْ يُكْرِهُّنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِكْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَحِيمٌ

“Evlenemeyenler, Allah onları kendi lütfundan zengin edinceye kadar iffetli olsunlar. Ellerinizin altındakilerden  mükâtebe yapmak isteyenlerden (çalışıp para karşılığında hürriyetini isteyenlerden), eğer kendilerinde bir iyilik görürseniz, mükâtebe akdi yapınız. Allah'ın size verdiği maldan onlara veriniz. Dünya hayatının geçici malını elde etmek için namuslu kalmak isteyen kızlarınızı (cariyelerinizi) fuhşa zorlamayın. Kim onları zorlarsa şüphesiz Allah, o kadınların fuhşa zorlanmalarından sonra mağfiret ve rahmet sahibidir.” (Nur süresi ayet 24/32-33)