İŞTE BU ADAM BENİM ARKADAŞIM

04/11/2019/Pzrts/Milligazete

İstanbul’da ne ararsan var.

Ben de hep iyi insanlar aradım ve bulmadım, onları gördüm.

Evime iki yüz metre yakınlıktaki bir sur içinde yaşayan beş altı tane çocuk vardı.

O surun mağarasında yatıp kalkarlardı.

Bir gün o surun önüne çok lüks bir kahvehane yapıldı. Yazlığı ve kışlığı vardı.

Kahvehane sahibi sonradan öğrendiğime göre benim tefsir derslerine devamlı gelen biriydi.

Bir gün birlikte kahve içmek üzere beni kahvehaneye aldı.

O çocukları sordum ona.

“Önce” dedi “Onlara her sabah ve akşam yemek verdim.

Üzerlerindeki elbiseleri değiştirdim. Hamamda tertemiz hale getirdim.

Devamlı onları konuşturarak hepsinin ailesinin İstanbul’da olduğunu öğrendim.

Aileleriyle temas kurdum, azarlamayacakları konusunda söz aldım ve hepsini ailelerine teslim ettim” dedi.

“Aman Ya Rabbi, ellerde ne iyi insanlar var. Ben her gün buradan geçer, yanan yüreğimin kokusundan başka bir şey veremezken, bu yiğit adam sorunu çözmüş” diye kedimi azarlarken çocuklar adına sevindim.

İkinci arkadaşım, her sabah namazından sonra camiden işe giderken termostaki sıcak içeceğin yanına birkaç simit alıp, yolunun üzerinde olan sur deliklerinde, köprü altında kalan kimsesizlerle kahvaltısını yaptıktan sonra iş yerine varıp yanında çalışan işçisiyle Besmele çekip günlük taksimatını almaya çalışır.

Bir gününü bana şöyle rapor etti:

“Elimde kekik çayı, pazar sabahı pencerenin önüne dikildim hayal alemini dolaşıyorum.

Köprü altındaki çocuklar düştü aklıma.

Biri hemencecik yemeye koyuldu, diğer ikisi çektiler başlarına örtüyü tekrar uykuya daldı.

Çocukları gönüllemek için bizim zamanımızın ihtiyarları şeker taşırlardı ceplerinde, biz bozuk para taşıyoruz.

Belki buna ihtiyaçları yok ama biz kendi mantığımızı kullanıp avuçlarına sıkıştırdığımız birer ikişer lirayla çocukların ileride anlatacakları güzel hatıraları olsun istiyoruz.

Ezan okunduğunda namaz, cami gördüklerinde iyi adamlar gelsin akıllarına. Veresiyeleri geçtik, şu an karşılıklı kalplerimizde oluşan muhabbet bile bizim için paha biçilmez değerde.

İtişip kakışmaları daha ayakkabılıkların önünde başlar, seslerinden anlaşılır camiye geldikleri.

Göz göze geldiğimizde ancak teskin olur yürekleri.

Aynı safta yan yana durduğumuzda, keyfe gelip zevkle kılarlar namazlarını.

Rükûa eğildiğimizde ulaşırız hazzın doruğuna.

Dizlerini tuttukları minik elleriyle çıplak ayaklarını gördüğümde yağları erir yüreğimin.

Öpüp başıma koymak isterim o minik ayakları.”

İşte bu adam, benim arkadaşım.

Ne mutlu bana.